Poczucie rezonansu w relacjach z innymi

[Dylla]

To i tak dobrze trafiłaś. "Inne pieśni" uważam za najbardziej efekciarską książkę Dukaja, a przy tym napisaną przystępnym językiem. "Lód" jest trochę ciężki na początku, ale potem dobrze wchodzi.

[lady_Godiva]

To i tak dobrze trafiłaś. "Inne pieśni" uważam za najbardziej efekciarską książkę Dukaja, a przy tym napisaną przystępnym językiem. "Lód" jest trochę ciężki na początku, ale potem dobrze wchodzi.

Bo u Ciebie, laska, z książkami, jak z facetami: cenisz sobie wysokie stężenie intelektualnych ingrediencji

A u mnie......

[Dylla]

To trochę wygląda tak, jakby Ciebie przyciągały podobieństwa, a mnie - przeciwieństwa.

A podobno wszystkie kobiety są takie same.

[Prometeusz]

Taki z Ciebie kozak?









Ok.

Tylko brakuję mi trochę takiego "mirka bez przyszłości, osobowości", który robiłbym mi za skrzydłowego.

[lady_Godiva]

To trochę wygląda tak, jakby Ciebie przyciągały podobieństwa, a mnie - przeciwieństwa.

Hmmmm.


To zabrzmiało jak:

skromność [no ale chyba nie fałszywa? ], że niby Twoje przeciwieństwa .... To już jak chcesz być skromna w sposób stonowany, to raczej rzeknij, że przyciągają Cię Twoje, hmmm...zwielokrotnienia?

Jak by Ci, co Cię pociągają, mieli być Twoimi przeciwieństwami, to Ty musiałabyś być [uwaga Kocie, pożyczam od Ciebie ] Sindy, no ale Ty nie jesteś Sindy. No sorry, laska, ale nie jesteś. [Nawet Kot Ci to powie ]



A co do mnie......


jeżeli dziki , popitolony i nieprzewidywalny misz-masz, to zwierciadło mojej mojości, to tak.

Przyciągają mnie podobieństwa

A podobno wszystkie kobiety są takie same.

Bo to pewnie nie chodzi o to, z kim się zadają i nie tu należy szukać podobieństw, ale co ostatecznie zostaje z tych, z kim się zadają.

[Dylla]

Jednej, ulubionej książki nie mam, jednego autora też nie. Ale z ideałem mężczyzny poszło mi łatwo: Jon Osterman.

Ty też nie masz ulubionego autora, więc może spróbuj wytypować (postać prawdziwa, albo fikcyjna) to drugie.

[Dylla]

Pisarze.

http://demotywatory.pl/4801640/10-pisar ... a-nieznany

[Prometeusz]

Dukaja [Jacka] się czytało, hę?

Się czytało i się uwielbia.

A dla mnie Dukaj...za suchy [Stwierdzam to po "Innych pieśniach", na "Lód" już się nie odważyłam ]

No ok. Jest gość zajebisty, czuje się, jak mu globus pięknie pracuje, ale...... .....

No za mądry jest

A ja lubię czasem szczyptę /nieopatrznego / grafomaństwa i efekciarstwa

Przegrywam z rozpiętymi opisami w niektórych książkach. Rozumiem, że trzeba opisać uniwersum, a czasem wejść w jakiś detal, ale jeśli jest z rzędu 10 stron ciągłego, lub gdzieniegdzie tylko przerywanego opisu, to taką książkę szybko odkładam.

Najlepsza była akcja "poczytaj mi mamo" z udziałem Dylli, gdy nakłoniliśmy ją do czytania nam Lema... Cichniemy, czekamy z wielkimi nadziejami, relaksujemy się, sądząc, że za chwilę zanurzymy się w świat fantastyki naukowej odrywając się od szarej rzeczywistości... a efekt był taki ... ... ..jakby ktoś odpalił piłę motorową i próbował nią ciąć metal.. ale nic... czekamy dalej, może akcja przyspieszy i będzie za moment ciekawiej... nic z tego... po 10 min.... "to może zakończmy, niech sobie każdy na własną rękę doczyta".

Ciągle się nakłaniam by zacząć czytać jakieś konkretne książki, ale nie mogę sobie nawyku wyrobić i nie wiem od czego zacząć. Dziennie czytam z kilkadziesiąt stron, ale nie tego co trzeba (tzn tego co by sprawiało, że wyszedłbym na erudytę i znawcę tematu )

Za mało czytam, by mieć jakieś sympatie (o antypatiach już wiecie) i z tych książek co przeczytałem to na swój sposób każda mi się podobała. Z lektur szkolnych to może nie tyle co pamiętam, co wiem że podobała mi się książka "Rękopis znaleziony w Saragossie", jako, że reguły czytałem gdzieś tak 30% to po nią sięgnąłem dla hecy. Byłem przyjemnie zaskoczony.

[Dylla]

Najlepsza była akcja "poczytaj mi mamo" z udziałem Dylli, gdy nakłoniliśmy ją do czytania nam Lema... Cichniemy, czekamy z wielkimi nadziejami, relaksujemy się, sądząc, że za chwilę zanurzymy się w świat fantastyki naukowej odrywając się od szarej rzeczywistości... a efekt był taki ... ... ..jakby ktoś odpalił piłę motorową i próbował nią ciąć metal.. ale nic... czekamy dalej, może akcja przyspieszy i będzie za moment ciekawiej... nic z tego... po 10 min.... "to może zakończmy, niech sobie każdy na własną rękę doczyta".

Pytałam ze 2-3 razy, czy aby na pewno czytać dalej, bo czułam, że rzucam perły przed wieprze.

Ciągle się nakłaniam by zacząć czytać jakieś konkretne książki, ale nie mogę sobie nawyku wyrobić i nie wiem od czego zacząć. Dziennie czytam z kilkadziesiąt stron, ale nie tego co trzeba (tzn tego co by sprawiało, że wyszedłbym na erudytę i znawcę tematu )

Ciebie i tak nie interesują tego typu gry towarzyskie.

A co przeważnie czytasz?

[lady_Godiva]

Jednej, ulubionej książki nie mam, jednego autora też nie. Ale z ideałem mężczyzny poszło mi łatwo: Jon Osterman.

Aż musiałam w googlach sprawdzić, kto zacz.

Hmmm. No to masz, laska, wymagania

No fajny. Nie powiem.

Ja z kolei i tak wiem, że przed mackami Chaosu nie ucieknę /kiedyś próbowałam , ale w moim przypadku to niemożliwe na dłuższą metę Zresztą polubiłam, hmmm, niespodzianki / , więc nie próbuję typować ideałów.

Zresztą ja klasyczne egzemplum powiedzonka "la donna e mobile" i dla mnie ideałem jest w danym momencie takie indywiduum, w którym się zakocham

Ty też nie masz ulubionego autora, więc może spróbuj wytypować (postać prawdziwa, albo fikcyjna) to drugie.

Jak wyżej

Ja nawet jakbym sobie sama siadła i napisała ideał, to i tak zmieniłabym zdanie za jakiś czas

/Zresztą tak na marginesie, to ja niekoniecznie aż tak poszukuję ideałów /

[lady_Godiva]

Się czytało i się uwielbia.

A dla mnie Dukaj...za suchy [Stwierdzam to po "Innych pieśniach", na "Lód" już się nie odważyłam ]

No ok. Jest gość zajebisty, czuje się, jak mu globus pięknie pracuje, ale...... .....

No za mądry jest

A ja lubię czasem szczyptę /nieopatrznego / grafomaństwa i efekciarstwa

Przegrywam z rozpiętymi opisami w niektórych książkach. Rozumiem, że trzeba opisać uniwersum, a czasem wejść w jakiś detal, ale jeśli jest z rzędu 10 stron ciągłego, lub gdzieniegdzie tylko przerywanego opisu, to taką książkę szybko odkładam.

No i słusznie chyba, co?

Belletrystyka jest raczej dla fun'u [no chyba, że ktoś celuje, by być literaturoznawcą] i chyba wybieramy sobie to, co nas kręci?

W innych dziedzinach to rozumiem: czasem należy się siłowo "przegryźć" przez pewne trudności, dla innych, niewątpliwych korzyści, no ale literatura piękna?

To powinno być dla przyjemności. Tak sądzę.

Najlepsza była akcja "poczytaj mi mamo" z udziałem Dylli, gdy nakłoniliśmy ją do czytania nam Lema... Cichniemy, czekamy z wielkimi nadziejami, relaksujemy się, sądząc, że za chwilę zanurzymy się w świat fantastyki naukowej odrywając się od szarej rzeczywistości... a efekt był taki ... ... ..jakby ktoś odpalił piłę motorową i próbował nią ciąć metal..

A czemu tak? Skąd nagle metal i piła?

Może Dylla dysponuje czarownym timbre głosowym i miałbyś innego rodzaju, hmm, kojące doznania, nic z treścią czytaną nie mające wspólnego, hę? Wiesz, hipnoza, może nawet regresing, czy takie tam?

Ciągle się nakłaniam by zacząć czytać jakieś konkretne książki, ale nie mogę sobie nawyku wyrobić i nie wiem od czego zacząć. Dziennie czytam z kilkadziesiąt stron, ale nie tego co trzeba (tzn tego co by sprawiało, że wyszedłbym na erudytę i znawcę tematu )

No ale to po co? Bo literaturę, która dotyczy ściśle Twoich zainteresowań badawczych czy jakich tam, to rozumiem...

To tak jakbyś chciał suplementować, dajmy na to, Omegę-3, ale koniecznie za pomocą tranu /choć Cię wykręcałoby na samą o nim myśl/, mimo, że równie dobrze mógłbyś to samo uzyskać łykając kapsułki

Za mało czytam, by mieć jakieś sympatie (o antypatiach już wiecie) i z tych książek co przeczytałem to na swój sposób każda mi się podobała. Z lektur szkolnych to może nie tyle co pamiętam, co wiem że podobała mi się książka "Rękopis znaleziony w Saragossie", jako, że reguły czytałem gdzieś tak 30% to po nią sięgnąłem dla hecy. Byłem przyjemnie zaskoczony.

A to inna sprawa.

Że czasem można znaleźć przyjemność i satysfakcję tam, gdzie się tego nie spodziewało

[Prometeusz]

Ciebie i tak nie interesują tego typu gry towarzyskie.

Autoprezentacja poprzez subtelną przemoc symboliczną nie bardzo mnie kręci, rzeczywiście.

A co przeważnie czytasz?

Z novel to
Obecnie: Martial God Asura, wcześniej i w między czasie: Tales of demons and gods, Agains the gods, Ancient Strengthening Technique,

Z książek innych to ostatnio czytałem "złap mnie jeśli potrafisz".

Ściągnąłem sobie sagę wiedźmina by poczytać ale jeszcze się nie zabrałem.

Podczytuje książki o uczeniu się i pamięci, oraz przerabiam literaturę szachową. Nie chce mi się tytułów wymieniać.

[Prometeusz]

Pytałam ze 2-3 razy, czy aby na pewno czytać dalej, bo czułam, że rzucam perły przed wieprze.

Ciesz się, że na wieprzków sado-maso nie trafiłaś.

Jak wyżej

Ja nawet jakbym sobie sama siadła i napisała ideał, to i tak zmieniłabym zdanie za jakiś czas

/Zresztą tak na marginesie, to ja niekoniecznie aż tak poszukuję ideałów /

No i słusznie. Zegar biologiczny tyka.

No i słusznie chyba, co?

Belletrystyka jest raczej dla fun'u [no chyba, że ktoś celuje, by być literaturoznawcą] i chyba wybieramy sobie to, co nas kręci?

W innych dziedzinach to rozumiem: czasem należy się siłowo "przegryźć" przez pewne trudności, dla innych, niewątpliwych korzyści, no ale literatura piękna?

To powinno być dla przyjemności. Tak sądzę.

Jak już czytam, to przyjemność i fun są. Opisy nawet te dłuższe mi też nie przeszkadzają, po prostu muszą do czegoś zmierzać, a nie być suchym opisem.

A czemu tak? Skąd nagle metal i piła?

Może Dylla dysponuje czarownym timbre głosowym i miałbyś innego rodzaju, hmm, kojące doznania, nic z treścią czytaną nie mające wspólnego, hę? Wiesz, hipnoza, może nawet regresing, czy takie tam?

Dylla potrafi czarować głosem. Po prostu tak jak wyżej, 3 strony o tym jak koleś otwiera właz od statku. Mnie osobiście też trochę raził archaizm, a to inna sprawa.

No ale to po co? Bo literaturę, która dotyczy ściśle Twoich zainteresowań badawczych czy jakich tam, to rozumiem...

To tak jakbyś chciał suplementować, dajmy na to, Omegę-3, ale koniecznie za pomocą tranu /choć Cię wykręcałoby na samą o nim myśl/, mimo, że równie dobrze mógłbyś to samo uzyskać łykając kapsułki

Taki typ osobowości, lubię za wszystko się łapać i wszystkiego kosztować, tyle, że jest tego tak dużo, że w końcu braknie zapału...

Że czasem można znaleźć przyjemność i satysfakcję tam, gdzie się tego nie spodziewało

Dlatego warto szukać, a i te mniej trafione rzeczy jakoś mogą nas zbudować po wyciągnięciu wniosków.

[Dylla]

Autoprezentacja poprzez subtelną przemoc symboliczną nie bardzo mnie kręci, rzeczywiście.

Pięknie napisane. My to robimy przez cały czas, a problem zaczyna się wtedy, gdy przestaje być subtelnie.

Aż musiałam w googlach sprawdzić, kto zacz.

Hmmm. No to masz, laska, wymagania

No fajny. Nie powiem.

Okazja nie czyni złodziejem, tylko pokazuje, kto nim faktycznie jest.
Nie jest też sztuką być zwyczajnym, jeśli się nie ma możliwości wyjścia poza przeciętność.
A tu mamy faceta, który stał się nieomalże bogiem, a i tak (na swój sposób) był zwyczajny, prostolinijny, miał jakieś zasady.

[lady_Godiva]

Jak wyżej

Ja nawet jakbym sobie sama siadła i napisała ideał, to i tak zmieniłabym zdanie za jakiś czas

/Zresztą tak na marginesie, to ja niekoniecznie aż tak poszukuję ideałów /

No i słusznie. Zegar biologiczny tyka.

[swoją drogą jakoś nie czuję presji, ale to pewnie dlatego, że aktywnie wykorzystuję wszelkie możliwości i role przypisane osobnikom płci żeńskiej stosownie do wieku, w jaki kolejno wchodzę No co ja zrobię, że nie próżnuję ]

Że czasem można znaleźć przyjemność i satysfakcję tam, gdzie się tego nie spodziewało

Dlatego warto szukać, a i te mniej trafione rzeczy jakoś mogą nas zbudować po wyciągnięciu wniosków.

Otóż to.


Acha,

rzuciło mi się w oczy w którymś z ostatnich Twoich postów, że zamierzasz brać się za Wiedźmina;


to ja, jako dozgonna wielbicielka prozy Sapka powiem Ci, że jak masz więcej niż 16 lat, to lepiej czytaj trylogię husycką [czyli Narrenturm, Bozy Bojownicy i Lux Perpetua], jeśli już coś Sapkowskiego chcesz.
Z Wiedźminem trzeba zaczynać wcześnie, żeby złapać odpowiedni smak [który utrzyma się dłużej, również po skończeniu 16 lat ].

[Dylla]

@Lady, a co mnie byś poleciła z fantasy na początek?

[lady_Godiva]

@Lady, a co mnie byś poleciła z fantasy na początek?

Wiesz co , to raczej trudne pytanie, tak serio.

Bo ja zaczynałam strasznie wcześnie [miałam starszego brata, od którego to błyskawicznie łyknęłam te klimaty fantasy i sf i zakochałam się z miejsca], nie chodzi mi teraz o jakiś szpan, że ja łykałam Tolkiena w pieluszkach, ale np. trylogię Władcy Pierścieni przeczytałam w 12 roku życia i ja w tym wyrastałam po prostu, w tej literaturze i wydaje mi się, że ja na fantasy patrzę jednak przez pryzmat tego dziecięcego [wiecznego] rozmarzenia. I chyba nie umiem od tego abstrahować. Zupełnie nie umiem sobie wyobrazić, jak może widzieć ten gatunek osoba dorosła, która wcześniej w tym się nie rozeznała......

I w ogóle fantasy wydaje mi się gatunkiem dla...hmmm...młodych. Tzn. wydaje mi się, że jak z tym nie zaczynasz wcześnie, to potem....ciężko to lubić, tak naprawdę. Zaznaczam , że to mój bardzo osobisty pogląd, wyrobiony na podstawie obserwacji siebie samej i innych, którzy kiedykolwiek z fantasy mieli styczność.


Jak ktoś zaczyna jako dorosły, to mi się zdaje, że prędzej powinien uderzać w sf. Albo takie klimaty mieszane, jakiś, ja wiem, realizm magiczny? Albo groza w stylu Łukasza Orbitowskiego?

Sama nie wiem. Ale mi się wydaje bardzo mocno, że tym bakcylem światów alternatywnych w takim literackim sensie, trzeba się zarazić dość wcześnie.....

[lady_Godiva]

Ale jeśli już fantasy i jeśli już dorosły, co się w tym nigdy nie nurzał,

to moim zdaniem powinien spróbować z totalną klasyką, czyli w moim mniemaniu, z Lovecraftem.

[Dylla]

O, przypomniało mi się, że jakiś czas temu czytałam książkę Piekary, tytułu nie pamiętam, ale to było o inkwizytorze. A jeszcze wczesniej, "Diunę" F. Herberta. To pierwsze było takie sobie, a to drugie nawet mi się podobało.

[lady_Godiva]

O, przypomniało mi się, że jakiś czas temu czytałam książkę Piekary, tytułu nie pamiętam, ale to było o inkwizytorze. A jeszcze wczesniej, "Diunę" F. Herberta. To pierwsze było takie sobie, a to drugie nawet mi się podobało.

Ja Piekary nigdy nie tknęłam [choć bardzo cenię i lubię polskich autorów zarówno nurtu fantasy, jak sf i okolic], natomiast herbertowska Diuna to kolejny klasyk, a często klasyki są klasykami absolutnie zasłużenie i nie bez powodu